betrokken geweest maar de laatste jaren is er geen contact meer. Jullie keken steeds over je schouder naar mij, zochten oog contact. Wat zei jullie houding en de blik in jullie ogen mij veel. Ik las vragen in jullie ogen, vragen die ik niet kan beantwoorden. Jullie zaten bij een man die jullie papa noemen maar niet jullie (biologische) vader is. Jullie wonen al heel wat jaren met jullie broers in verschillende pleeggezinnen. En het is goed en mooi dat die oplossing er is. Maar het is niet jullie eigen gezin. Ja jullie worden goed verzorgt en krijgen wat je nodig hebt, ik zal de laatste zijn om dat te ontkennen. Maar emotioneel kan je er niet vinden wat je zoekt.
De emotionele littekens zitten diep. Je bent anders, je voelt je anders, altijd worstellen met het gevoel te moeten vechten voor een snippertje aandacht en liefde. Altijd zien en voelen dat de liefde die jij krijgt anders is dan de liefde die hun eigen kinderen krijgen. En dat is niet verkeerd, dat is logisch, maar het doet zo zeer. Die enorme honger naar liefde, naar geborgenheid, naar veiligheid die is er al sinds je bij je ouders bent weggehaald. Die enorme honger, dat diepe verlangen het is er. Net als de angst om weer weggehaald te worden, die angst zit diep vanbinnen verstopt.
Ik las zondag zoveel in jullie ogen. En het gekke is, ik kon dat lezen omdat ik veel herken. Ik herken dat verlangen, ik herken die eenzame honger. Nee ik ben niet uit huis weggehaald zoals jullie. Maar er was in mijn jeugd geen volwassene om mij emotionele steun, liefde en aandacht te geven. Wat had ik jullie zondag graag even in mijn armen genomen, even gezegd dat ik nog steeds om jullie geef. Dat die liefde niet weg is, ook al is er geen contact meer. Misschien had ik met een knuuffel iets van de honger en het verlangen van ons alle drie gevuld. Weet dat ik jullie heb gezien, echt heb gezien en in gedachten heb geknuffeld en omhelst.
Ik zag zondag zoveel, zoveel herkenning van de tiener en puberleeftijd van mij. Ik zag angst, onzekerheid bij 2 opgroeiende kinderen. Ik zag een jongen van 15 sterk en stoer willen zijn en tegelijkertijd in de kerk tegen zijn vader aankruipen. Een jongen die op bepaalde vlakken kinderlijker is dan zijn leeftijdsgenoten, een jongen met veel meer emotioneel bagage dan leeftijdsgenoten. Ik zag een meisje met heel veel en hele diepe emotionele littekens. En toen ik goed keek zag ik diep verborgen een glimp van haar felle boosheid. Wat herken ik die felle uitslaande boosheid goed. De behoefte om van je af te slaan, te schoppen om te raken wat of wie je raken kan. Blinde woede! Maar ik zag vooral een heel eenzaam, onzeker en bang meisje, een kind dat zich niet op haar gemak voelde, op haar hoede was. Een kind wat te veel beschadigd is door het gedrag van volwassenen. En oh wat herken ik veel van dat meisje in mezelf.
Ik vond het best emotioneel om jullie zo dichtbij me te hebben zitten en jullie niet meer aan te raken, geen knuffel te mogen geven. Niet even kunnen praten of samen lachen. Het deed zeer, vooral de herkenning van de pijn en het gemis wat ik in jullie ogen las. Ik hoop en bid dat jullie later iemand vinden, die je helpt om de littekens te verzorgen. Want die last kan je niet alleen laten genezen daar heb je hulp bij nodig. Ik hoop dat jullie net als ik mogen ervaren, dat er een Schuilplaats is waar je altijd naar toe kunt. Waar je altijd mag aankloppen voor troost en kracht. Dat Hij er voor je wil zijn als mensen je zeer doen.
