Het is eindelijk mooi weer, de lente is gekomen en daarmee de vakantieplannen van de mensen om mij heen. En dat geeft merk ik, diep vanbinnen angst en onrust. Gevoelens die ik graag diep wegstop en niet wil erkennen naar mezelf of naar anderen. Ik vind het niet fijn als mensen aan wie ik me gehecht heb weggaan. Weg uit ons dorp, weg uit mijn omgeving, weg uit ons land. Dat geeft angst, komen ze nog terug? Is de relatie als ze terug komen zoals daarvoor? Ik weet het klinkt raar, maar voor mij is de vakantieperiode geen fijne tijd. Hulpverleners, familie, vrienden iedereen gaat genieten van een welverdiende vakantie, die ik echt iedereen gun. Maar dit is een kant van het gehecht zijn aan mensen die ik heel moeilijk vind, de angst om ze kwijt te raken. Ik praat er maar niet over, ik hou die angst en onrust voor mezelf, want ergens schaam ik me er voor. Het voelt zo raar om te zeggen dat ik bang ben om mensen kwijt te raken. Hoe kan ik het uitleggen? Hoe kan ik iets van de diepe gevoelens van angst en onrust delen? Het voelt voor mezelf al raar en stom, laat staan hoe het op anderen overkomt. En ik weet ook dit is een oorzaak van de zware en donkere golven die er de laatste tijd zijn. De angst om mensen kwijt te raken is heel intens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten